27. Olivia

Na wstępie powiem, iż to nie koniec rozdziału. Poproszę Dix o kilka linijek w jej następnym - 28 bo chciałam dzisiaj jeszcze wstawić a już padam bo byłam u przyjaciółki i troche zawaliłam. Ale jednak chce żeby obietnica została spełniona, dlatego proszę:

miłego czytania x

*Olivia*

- Więc zacznijmy od…

- Nie zaczyna się zdania od ‘więc’ Harry – poprawiłam go, lekko się uśmiechając. To, że byłam zdziwiona widząc loczysława w moim pokoju było wielkim niedopowiedzeniem. Rzuciłam w nim pierwszym co mi przyszło pod rękę, czyli moją poduszką. Cóż, może go nie zabolało ale obudziło chociaż z wymarzonego snu. Ślinił się i to było naprawdę okropne, chociaż z jednej strony… bardzo słodkie. Jego pełne, różowe usta lekko rozchylone przy niewielkim, skromnym uśmieszku… nie przestań, stop!
- Jeżeli chcesz żebym Ci to wytłumaczył to zamknij proszę swoje niewyparzone usta i przytemperuj swój charakterek, Olivio. – przewróciłam oczami i z fuknięciem oparłam się o ścianę za mną. Na przeciwległym łóżku w kłębiącej się kołdrze siedział po turecku Harry, sącząc herbatę, którą oczywiście JA przyniosłam mu z kuchni. Biedaczek nie może wstać bez filiżanki herbatki(wyczuwacie ten sarkam?) 
- Więc – posłał mi wymowne spojrzenie a ja mrużąc oczy, przygryzłam wargę – wczoraj tak jakby zostałaś zaatakowana.

- Oh, serio Harry! – wybuchłam, wyrzucając ręce w powietrze – odkryłeś Amerykę, chłopie – wywróciłam oczami i westchnęłam skubiąc materiał poduszki, trzymanej w rękach.
- Jeszcze raz mi przerwiesz i Ci nic nie powiem! – krzyknął z widocznym rozbawianiem w oczach. – Ty i ten twój charakterek – przeczesał rozburzone loki palcami i wbił swój przenikliwy wzrok w moją twarz.

- Widziałem już ich kiedyś – wymamrotał i spojrzał ponad moje ramię, jakby skupiając swój umysł na przeszłości – najgorsze istoty magiczne chyba jakie widziałem, no zaraz oprócz wampirów.

- Ty jesteś wampirem…

- No właśnie o tym mówię – pokręcił z aprobatą głową ale zaraz podskoczył jak oparzony – No mówiłem Ci żebyś przestała mi przerywać!

- To skończ w końcu pieprzyć od rzeczy – przewróciliśmy oboje oczami a kiedy to dostrzegliśmy zachichotaliśmy. Hm, to było dziwne. Takie, takie… nie po harrowskiemu. Louis.
- Dobra. Ich strzały przebijając na wylot inne magiczne istoty. Nawet mała ryska czasem może sprawić, że ofiara umrze – mówił oschle a mnie przeszły ciarki. – I nie mam zielonego pojęcia, dlaczego polowali na Ciebie – tutaj troskliwy wzrok aż mi się gorąco zrobiło. Uchylcie okno, proszę.
- Na-na mnie? – zagarnęłam kosmyk włosów za ucho, nie wierząc w słowa chłopaka.

- No.

- No?
- No tak.

- A może jakieś rozwinięcie?
- Ugh, jesteś uparta – jęknął – byłaś tam. Sama. I chyba pochopnie podjęłaś decyzje co do pójścia w tamto miejsce – teraz schylił głowę i zaczął bawić się końcówką kołdry. O Boże, ale wstyd. Czułam jak się czerwienie, no błagam, przyłapałam go na uprawianiu seksu z Kimberly! Dziwkarska blondynka. – I nikomu o tym nie mówiłaś – ciągnął a mnie ściskało serce. Był taki bezbronny i biło od niego że żałuje tego co zrobił. Miałam ochotę podbiec i go przytulić. Louis. – Dwóch na jednego. Nie planowali tego, tak myślę ale na pewno Cie już od dłuższego czasu obserwowali i teraz w każdej chwili każdego dnia – przerwał nagle wstając. Zaczerwieniłam się przeokropnie widząc, że jest w samych bokserkach. Co oni >>chłopcy<< mają z tym spaniem w bokserkach? Podszedł do okna i zasunął ciemną zasłonę – mogą patrzeć co robić i notować w jakiś głupich pamiętnikach.

- Głupich pamiętnikach?

- Tak, jakiś problem? – uniósł brew na góry a ja przygryzłam wargę.

- Skądże.

- Tak myślałem – zachichotał – Wydaje mi się, że nawet istnieje sposób żeby zarazili Cię jakąś chorobą strzelecką.
- Cho-chorobą? – zająkałam, wytrzeszczając oczy.

- Śmiertelną. – odpowiedział z poważną miną. – Widziałaś ich twarze? Nie. Nie żałuj! Całe w bliznach, blade jak u trupa, czasem w sumie zastanawiam się, czy nie są już wiesz.. no, że wstali z groby i tym podobne.

- Nie wierzę Ci! – wyrzuciłam, gryząc wargę.

- O, ty, człowieku małej wiary – zachichotał a ja wstałam zezłoszczona.

- Robiłeś sobie ze mnie żarty? Nie ma nic takiego jak ta choroba strzelecka, prawda, Styles? – warknęłam mierząc go wzrokiem.

- Panienko Hult, proszę być wobec mnie mniej agresywnym.

- Ty pierdolnięty…

- A! – pisnął jak chłopiec i wybiegł z pokoju. W samych bokserkach. Samych!
Wybiegłam zaraz za nim, nie myśląc o jego wampirzych zdolnościach. Pieprzony wampir.
- Styles! – warknęłam, oglądając się wszędzie. Wyrzuciłam ręce w powietrze z ładnie wystawionym środkowym palcem – pierdol się, Harry! – fuknęłam. Dałam się wykiwać frajerskiemu wampirowi. Z założonymi rękoma na piersi skierowałam się do mojego pokoju. Ale zanim przekroczyłam próg zostałam nagle przyparta do ściany przez przystojnego morskiego człowieka. Jego skóra lśniła jakby dopiero co pływał w basenie a zapach męskich perfum zamienił na słoną wodę morską. Dla niektórych mogłoby być to upiorne. Dla mnie wręcz przyciągające. Zatopiłam się w ustach Louisa, kiedy chłopak zachichotał.

- Witaj, księżniczko.

- Hej – odparłam cała czerwona.

- Urocza piżamka – puścił mi oczko, przesuwając po mnie wzrokiem. Piżamka? Jaka piżamka? Spojrzałam w dół i wstrzymałam oddech. Po wczorajszych szarych dresach nie było ani śladu a moje nogi zakrywały flanelowe, krótkie spodenki w miśki. Co do cholery? Styles!
- Dziękuję – odpowiedziałam po chwili. – Dzielisz pokój ze Stylesem, prawda? – przytaknął wyraźnie skonsternowany. – To co ty na to, żebyśmy poszli do Ciebie? – uśmiechnęłam się jednak zmarszczka między brwiami chłopaka nawet nie uległa zmianie.

- Okej – przeciągnął samogłoski – Za dużo emocji, Olivia – zachichotał, kiedy pociągnęłam o w stronę męskich akademików. – Już nawet nie chodzisz jak pingwin.

- Zamknij się – skwitowałam, próbując ukryć swoje rumieńce pod włosami. Jego śmiech zagłuszył ciszę w korytarzu, kiedy szliśmy w kierunku pokoju bruneta. Mijając znajomych posyłali nam wesołe uśmiechy a niektórzy nawet coś burknęli żebyśmy pamiętali o zabezpieczeniach. Zboczeni kretyni.
- Styles! – warknęłam wbiegając do pokoju. Louis oparł się o framugę ze śmiechem i rozbawieniem przyglądając się moim ruchom.

- Olivio, jak miło Cię dziś widzieć – uśmiechnął się, ukazując dołeczki w policzkach i odstawiając laptopa na biurko. – Urocza piżamka. – Louis zachichotał i poczułam jak się do mnie zbliża. Zanim jeszcze oplótł moją talię swoimi silnymi ramionami, włoski na karku zjeżyły się od jego ciepłego oddechu. Oddychaj Olivia, oddychaj.
- Właśnie! Skąd ona jest na mnie!? – krzyknęłam, robiąc krok do przodu – Nie zbliżaj się- odwróciłam się wbijając palec w klatkę Louisa. Chłopak uniósł ręce w obronnym geście. Czułam jak robię się czerwona od złości a moje nogi pieczą od braku słonej wody. Przydałaby się słona kąpiel. – Jak.ona.znalazła.się.na.mnie!? – każde słowo wycedziłam zbliżając się do Stylesa. Jego oczy były szeroko otwarte a biło od nich jedynie rozbawiony.. Wspomniałam już że był bez koszulki? Ucieszony, pieprzony, przystojny skurwysyn.
- Wiesz, najpierw się zdejmuje ubranie a potem wkłada…

- O, dzięki, Harry. Wreszcie będę potrafiła się przebrać! – wyrzuciłam ręce w powietrze.

- Zawsze do usług! – uśmiechnął się, podpierając swoje boki.
- Przebrałeś mnie? – zapytałam w końcu, opuszczając ręce wzdłuż tali. Louis wybałuszył oczy i od razu wstał, przemieszczając się w moją stronę.

- Co zrobiłeś? – zapytał, owijając troskliwie swoją rękę moją talię.
- Ej, to nie ty ją obroniłeś – wzruszyła ramionami, układając ręce w obronnym geście.

- Obroniłeś? – Lou prychnął a ja poprawiając swoją pozycję, spojrzałam błagalnie na Harrego. On tylko się uśmiechnął. O niech mnie, koza kopnie.

- Widzę, że nie powiedziałaś kochasiowi – zagwizdał a ja zmrużyłam oczy. Nie mógłbyś mi pomóc, nie?
- O czym, Olivia? – Fajnie, teraz oby dwaj wlepiali we mnie swoje piorunujące wzroki. Przygryzłam wargę i nerwowo przeczesałam włosy palcami.
- No wiesz…

- No powiedz mu.

- Właśnie zamierzała, popierdoleńcu! – warknęłam, mając nadzieję, że uciszę Harrego.

- O Boże, wyzwała mnie od popierdoleńców – przewrócił oczami i dodał – jest straszna kiedy ma okres. – moje nerwy puściły i gdyby nie ręce Louisa trzymająco kurczowo moją talię, wydrapałabym Harremu te zielone, cudne oczęta. Odsunął się i tylko zaśmiał ale przestał kiedy mój paznokieć zahaczył o jego policzek.

- Udrapałaś mnie! Jesteś niebezpieczna!

- A słońce wschodzi na wschodzie – burknął Louis a ja szturchnęłam go w ramię z rozbawieniem. – Olivia, o czym nie wiem?

- A takiej jednej sprawie, nic ważnego – rzuciłam poduszką w Harrego, kiedy prychnął.
- Olivia, skoro Harry mówi, że to ważne to musi być cholerne ważne! – uniósł brwi do góry. Myśl Olivia, myśl. Hm, co mogłabym mu powiedzieć. Nic trudnego, po prostu palnij coś głupiego i po zamiatane.

- Harry obronił mnie… - zaczęłam, nerwowo skubiąc zębami swoją wargę. – Przed… - nosz kurwa, brawo Olivia. – Zamartwiałam się tym, że wyjedziesz – palnęłam, biorąc głębszy oddech. No nieźle, O. – przecież jesteś już w trzeciej klasie aj a w pierwszej. Musisz opuścić szkołę a ja- ja musze zostać i… - nie dokończyłam, niepewnie podnosząc głowę. Harry wepchał swoje dłonie do kieszeni spodni i ze zmrużonymi oczami i głupkowatym uśmiechem na ustach przyglądał się i uważnie słuchał to co opowiadam. Na moje szczęście już się nie odzywał. Przeniosłam wzrok na Lou, który uśmiechnął się łobuzersko i przyciągnął mnie to uścisku. Odetchnęłam, upajając się wodą morską, którą pachniał na kilometr.

- Nie masz się o co martwić, na pewno coś wymyślimy – burknął, kiedy nasłuchiwałam jego serce, tuląc się jeszcze bardziej to jego umięśnionego torsu. Tak dobrze.
- Ekhem . To wasze obściskiwanie się staje się naprawdę nudne – czy ja tylko mam ochotę go zamordować? Rozejrzałam się po pokoju szukając narzędzie którym mogłabym wykonać tą prostą czynność. Ramka na zdjęcia, długopis, o! Czy ja widzę widelec? Może jakbym…

- Olivia, jesteś tu, halo?

- Tak, em, powinnam już się zbierać, pójdę do siebie – wypaliłam i zostawiając skonsternowanych chłopaków, odwróciłam się na pięcie i opuściłam pokój.
*
Jęknęłam, kiedy nauczyciel angielskiego ogłosił, iż mam jutro dyżur z Harrym. Dzisiaj Ruby siedzi z Casparem. Ta to ma szczęście! Koleś jest całkiem spoko a do tego jeszcze jego idealne rysy twarzy i nienaganny ubiór przyprawiają każdą dziewczynę o mdłości.
Odetchnęłam i gwałtownie wstałam z krzesła kiedy zadzwonił dzwonek. Podbiegłam od razu co nauczyciela i z wyrzuceniem rąk w powietrze narzekałam na dobór partnera.

- Dlaczego z Harrym? Nie mogę na przykład z Ruby? – nauczyciel przewrócił oczami i opierając się wygodniej na krześle, układając ręce na piersi.

- Po pierwsze, Ruby jest dziewczyną a musisz stac z jakimś chłopakiem.

- O Jezu, to Harry przecież się nie nadaje! – warknęłam i rzuciłam lekkie przepraszam, widząc rozłoszczoną minę nauczyciela.

- A zresztą Ruby ma dzisiaj dyżur, jutro musi się pojawić na zajęciach – jęknęłam.

- To może Louis?

- Jest uczniem ostatniej klasy, nie może siedzieć na dyżurze z młodszą uczennicą.

- Niall?
- Ma dyżur po jutrze.
- Zayn?

- Nic z tego młoda damo, zresztą to twój opiekun, powinnaś się przy nim czuć bezpiecznie – jęknęłam ponownie i już miałam wymyślić coś na temat bezpieczeństwa i Harrego ale nauczyciel miał stuprocentową rację. Przy Harrym będę bezpieczna.

- Jak to już wszystko panienko, chciałbym odpocząć, lekcje z waszą klasą są…

- Tak, wiem, do widzenia – burknęłam puszczając pośpiesznie sale.
Odetchnęłam widząc śmiejących się Ruby i Caspara. A dlaczego ja nie mogłam mieć normalnego partnera? Cały dzień ze Stylesem, za jakie grzechy?
*
- Idź sobie – warknęłam, kiedy pukanie do drzwi nie ustało od jakiś kilku minut. Przycisnęłam swoją poduszkę do głowy, błagając żeby osoba stojąca za powierzchnią poszła dobie jak najdalej.

- Nigdzie nie pójdę, O – warknął znajomy głos. O nie, Harry.

- Też miło być przy Tobie, Olivio. – czy on zagląda w mój umysł.

- Tak robię to i dopóki mi nie otworzysz tych cholernych drzwi będę to robić. Dziękuję – odparł, kiedy wstałam zmęczona i otworzyłam mu drewnianą powłokę. – No już syrenko, do wody i trochę się ogarnij.

- Wyluzuj, Styles – mruknęłam otwierając swoją szafę. W powodu ciągłego braku współlokatorki mam całą komodę tylko i wyłącznie dla siebie. I wcale nie jest tak najgorzej.
Wybrałam zestaw[klik] i już miałam wchodzić do łazienki kiedy Harry przytrzymał moję ramię.

- Co znowu? – fuknęłam, mierząc go wzrokiem.

- Nie umiesz się fajnie ubrać – mruknął. Spojrzałąm na ciemną koszulkę w mojej ręce i jeszcze raz podniosłam wzrok na twarz Harrego. Chłopak cmoknął zbierając cuchy z mojej dłoni.

- Hej, mnie się podobały! – krzyknęłam, kiedy wrzucił je do jednej z szuflad.

- Teraz Harry wybierze Ci odpowiednie ubranie, wiec siadaj i usta w dzióbek – pokazał mi język a ja tylko zmrużyłam oczy.

- Podobno nam się śpieszyło..

- To tylko chwila – mrugnął, zaglądając w każdy kąt komody. Wyjął czerwone springi i zamachał nimi w powietrzu. Wydawało mi się, że zrobiłam się taka sama na twarzy jak bielizna którą trzymał w ręku.

- Odłóż to Harry, zanim Ci stanie – warknęłam, powodując tylko głęboki śmiech wydobywający się z gardła Harrego. 
- Mam – cmoknął po raz kolejny, wyciągając krótką, krwistą sukienkę, nadającą się tylko na dyskotekę.

- Harry idziemy do szkoły, nie pamiętasz – posłałam mu wymowne spojrzenie a on tylko westchnął chowając kieckę.

- Ale musisz ją kiedyś założyć – mrugnął a ja przewróciłam oczami.
- Styles, pośpiesz się – odgarnęłam niesforne kosmyki z mojego czoła, ziewając.
- Proszę bardzo, madam – uśmiechnął się od ucha do ucha, ukazując białe ząbki i urocze dołeczki w policzkach.
- Boże, sukienka? Serio aż taki napalony jesteś?
- Na Ciebie zawsze, syrenko.

- Przestań do mnie mówić syrenko.

- Dobrze, syrenko.

- Nienawidzę Cię.

- Oh, a ja Cie kocham, syrenko – powiedziało tak… szczerze? Aż musiałam się odwrócić i posłać mu skonsternowane spojrzenie.

- Co?

- E, nic – podrapał się w skroń i czy mi się wydawało czy róż zabłysł na jego policzkach? – Pośpiesz się, syrenko. – jęknęłam wchodząc do toalety. Wykonałam podstawowe poranne czynności. Upięłam niesforne kosmyki z przodu twarzy spinką i wyszczotkowałam zęby. W końcu obejrzałam strój[klik] przygotowany przez Stylesa i z niechęcią wsunęłam się w kieckę.
No, no muszę przyznać, że Harry ma niezły gust. Dawno i to bardzo dawno zapomniała o tej sukience a teraz leży na mnie idealnie ale jeden szczegół..

- Harry znajdź mi jakieś legginsy, ona jest za krótka!

- Pokaż się.

- Co?

- Jajo, Olivia. Jajo. – zaśmiał się a ja pokręciłam rozbawiona głową. Co ja muszę z nim znosić – Otwórz drzwi i mi się pokaż. Chce zobaczyć jak wyglądasz.

Nie chcąc już się kłócić odblokowałam zamek w drzwiach i uchyliłam powłokę. Usta loczka wykręciły się w ‘o’ zaraz zmieniając się w szeroki uśmiech. Oczy szeroko otworzone a zieleń pociemniała, kiedy mierzył mnie wzrokiem.

- No niezła robota, Styles – mruknął i niepewnie wyciągnął w moją stronę dłoń. Złapałam ją a Harry okręcił mnie wokół własnej osi. Zachichotałam, czując że robię się czerwona.

- To prawda, chyba będziesz mi codziennie stroje wybierał – poprawiłam swoją kreację i spojrzałam na loczka, który z przygryzioną wargą nadal się we mnie wpatrywał. Uniósł jeszcze raz dłoń a ja obserwowałam jego ruchy wyraźnie skonsternowana.  Zanurzył palce w moich włosach i chwilę potem wszystkie kosmyki opadły na moją buzię. Podrzucił do górę moją spinkę, która chwilę potem znalazła się ponownie w jego dłoni.

- O wiele lepiej – burknął, nadal się we mnie wpatrując.

- Hm, idziemy? – odpowiedział po chwili cała zarumieniona. Czemu on się do cholery jasne cały czas na mnie gapi.

- E, tak, tak – przeczesał swoje włosy i spojrzał w dół na moje bose stopy. [ Hahaha zrymowało się XDD ~ Grossa] – Co zamierzasz założyć? Chyba nie trampki? – wzruszyłam ramionami, dokładnie nai zastanawiając się nad wyborem obuwia.

- Baleriny czy coś.

- Czy coś – powiedział i kucnął przy szafce na buty. Poprzewracał kilka moich szpilek, dlatego rzuciłam mu gromiące spojrzenie. Wyjął z szafki jedną parę czarnych szpilek i podsunął mi je pod stopy.

- Harry idziemy do szkoły, przypominam Ci. Nie założę 10 cm szpilek!

- Dlaczego nie? Dużo dziewczyn w nich chodzi.

- Chyba nauczycielek – prychnęłam.

- Nie – zaśmiał się melodyjnie – Zakładaj nie marudź. Louisowi stanie mały junior jak Ci zobaczy – zachichotał, widząc moją minę.

- Uważaj żeby Tobie nie stanął – odgryzłam się. Boże, o czym my rozmawiamy!?
- Trochę za późno – mruknął, poprawiając swoje spodnie.

- Fuj, jesteś okropny! – warknęłam, nawet bojąc się spojrzeć na jego dolną partię ciała.
- A porównywali mnie z patrzeniem w blask słońca – uśmiechnął się, puszczając mi oko.
- Jeżeli mieli na myśli przyprawianie o ból głowy, to się nie mylili – odwzajemniłam uroczy uśmieszek.

- Weź jeszcze torbę, zła kobieto – przewróciłam oczami na jego komentarz.

- Po co?
- Bo jestem głodny a jak już tam zajdziemy to nie możemy wychodzić. Zresztą, poniosę ją jak Ci tak przeszkadza – przewróciłam oczami, szukając torby. Odnajdując moją ulubioną, rzuciłam nią w Harrego, który cmoknął, wysyłając mi buziaka w powietrzu. Ugh, cały dzień z Harrym Stylesem.
*
- Harry! – jęknęłam, próbując przekrzyczeć tłum dzieciaków. Właśnie zadzwonił dzwonek a my mieliśmy pilnować żeby nikt nie zagłuszał świętej ciszy pani Dyrektor która z niewiadomych przyczyn prosiła o brak nieproszonych gości. Cokolwiek.
Byłoby nawet łatwo, gdyby ten frajer nie polazł się podlizywać jakieś laluni. Pieprzony frajer.

- Nie, Niall, nie możesz przejść – warknęłam, trzymając ręka na piersi chłopaka. – Kurwa, aniołku nie ważysz mało a ja jestem tylko drobną syrenką, więc okaż mi trochę zrozumienia i odsuń się, zanim wyrośnie mi ogon.

- Potrafiłabyś!? – jego oczy zajarzyły się niesamowitym blaskiem nadziei i naskoczenia.

- Oczywiście, że nie – przewróciłam oczami i wykorzystując chwilę jego nieuwagi, odepchnęłam go od drzwi dyrektorki. Z wyraźną ulga odetchnęłam kiedy usłyszałam dzwonek. Nareszcie!
Wróciłam do biurka postanowionego pod jedną ze ścian korytarza i opadłam na nie wygodne krzesło. Rozglądając się po pomieszczeniu przeklinałam dzień w którym urodził się ten pieprzony wampirem. Niech go krew zaleje! Ja to się musze upierać z Niallem i innymi stworzeniami a ten sobie laski podrywa.

- Jezus! – krzyknęłam, kiedy męska ręka oplotła moje ramię. Czułam jakby moje serce stanęło a krew zamarzła. Prychnęłam podnosząc wzrok na uśmiechniętego loczka, który opadł na krzesło obok.

- Nie, to tylko ja – rozciągnął ręce jakby w geście uznania i położył nogi na biurku, splątując kostki.
- Wiesz, kiedy ty bajerowałeś jakąś utlenioną laskę ja musiałam się wysilać żeby zatrzymać twoich przyjaciół – warknęłam, sortując jakieś papiery.
- Po pierwsze, nie była farbowaną blondynką – przewróciłam oczami na jego komentarz. Harry nachylił się w moją stronę a mnie zrobiło się jeszcze gorącej. Otwórzcie okna, proszę.- Po drugie wystarczyło mnie zawołać – uśmiechnął się ukazując dołeczki – a po trzecie – z nią jest coś nie tak. Nie reagowała na moje awanse.
- Albo ma po prostu dobry gust i trochę rozsądku – podsunęłam, próbując uśmiechnąć się miło. Pokiwał rozbawiony głową, biorąc ode mnie papiery.
Więc, czas na kontynuacje dnia z Harrym Stylesem.
- Nie powinno się zaczynać zdania od 'więc', panienko Hult.
- Czytasz mi w myślach!?
- Tylko czasami.
Oh, zapowiada się naprawdę długi dzień.

__

10 kom - 28 :)
~ Grossa