37. Olivia

Rozdział 37

Początek rozdziału – scena erotyczna. Jeżeli nie masz ukończonych 18 lat, nie powinnaś tego czytać, bla bla bla i tak wiem, że to przeczytacie zboczuchy!

- Harry! – krzyknęłam, czując jak przyjemność w moim podbrzuszu rośnie z każdym jego pchnięciem. Wbiłam swoje paznokcie w jego odsłonięte plecy, na których mięśnie napinały się przy każdym jego ruchu. Opuścił głowę koło mojej szyi, lekko całując moje ramię, kiedy dodatkowo pieścił mnie szepcząc do ucha namiętne słówka. Czułam, że jestem blisko a jak na zachowanie Harrego z całą pewnością mogę stwierdzić, że też jest na krawędzi.

- Ja pierdole – wymamrotał, wciągając powietrze. Jego loki połaskotały mój policzek kiedy wpił się w moje usta, trafiając idealnie w mój punkt G. Jęknęłam mu w usta, wyginając plecy w łuk. – Kurwa, nie masz pieprzonego pojęcia jak twoje ruchy i odgłosy mnie podniecają – warknął, wędrując dłońmi po moim ciele. Na jego czole pojawiły się kropelki potu, które sprawiły że brązowe spirale przylepiły się do jego skóry. Wyglądał cholernie seksownie nade mną z przygryzioną wargą i płytkim oddechem. Zamruczał mi do ucha, lekko go przygryzając.

- Haaaaaaaaaaaaaaaaarry! – jęknęłam czując jak triumfuję. Moje paznokcie na pewno zostawiły ślady na jego umięśnionych plecach, kiedy ostatni raz wbił się we mnie z największą mocą i zachłannością. Oboje doszliśmy w tym samym momencie, czując jak nasze płyny się ze sobą zlewają.

- O kurwa – wycharczał, opadając na moje ciało. Owinął swoje ramiona wokół mojego ciała, nadal ze mnie nie wychodząc. – To był najlepszy seks jaki w życiu uprawiałem – zarumieniłam się cała i jęknęłam, kiedy opuścił moje wnętrze. Westchnęłam głęboko a Harry wtulił się we mnie, kładąc głowę na mojej klatce piersiowej. Połaskotał mnie przy tym i złożył długi pocałunek na moim brzuchu.

- Kocham Cię – wyszeptał, kiedy moje powieki powoli opadały.

- Ja Ciebie również, Harry – odpowiedziałam, czując jego uśmiech przy mojej skórze. Zasnęłam z zabójczym spokojem, nie wiedząc co mnie czeka jutro. 

SUPRAJS

EPILOG

3RD PERSON POV



Wszyscy razem, Olivia, Ruby, Harry, Niall, Liam, Louis, Harry, Zayn i Caspar, wrócili do szkoły dwa dni przed zakończeniem roku. Oczywiście, nie umknęło to uwadze dyrektora. Starszy mężczyzna poprosił ich do swojego gabinetu, co wróżyło bardzo źle. Głowa szkoły mówiła takie słowa, że wstyd je powtórzyć. Nauczyciel nie powinien mówić takich wyrazów w szkole.
Każdy z nich był przerażony rozłąką, a najbardziej Louis, który zdawał sobie sprawę, że to jego ostatni rok w tej szkole. Uderzył dłonią w ścianę, kiedy wyszedł od dyrektora. Miał do podjęcia ciężką decyzję, od której zależało czy zostanie w murach tej szkoły. Ale sam nie był pewien czy chce nadal patrzeć na Olivię i Harrego, czy da radę oglądać szczęście dziewczyny i przyjaciela.
Następnego dnia, paczka zrobiła sobie wolne. Jeden dzień nieobecności w tę czy we w tę nic nie szkodzi. Olivia spędziła ten dzień z Harrym na siedzeniu i oglądaniu filmów, gdyż było bardzo gorąco.

- Co dalej będzie? – zapytała Olivia schylając się, by włożyć kolejną bluzkę do ogromnej torby. Z utęsknieniem i głęboką nostalgią myślała o Calebie, który obiecał że po nią przyjedzie.

- Nie wiem – Harry leżąc na jej łóżku, wzruszył tylko ramionami, podziwiając jak taka śliczna dziewczyna może stać przed nim i oświadczyć, że jest tylko jego.

- Nie chce się z Tobą rozstawać – wyszeptała dziewczyna, przysiadając na krańcu łóżka. Chłopak bez dłuższego zastanowienia objął ją, przyciągając do swojego ciepłego ciała. Złożył pocałunek na jej głowie, lekko masując plecy. Kiedy ja się kurwa stałem taki ckliwy? – pomyślał, przygryzając wargę.

- Ja też nie, ale ty wracasz do Kalifornii, ja jadę do Polski.
- Zabierz mnie ze sobą.

- Ale nawet nie wiesz jak tam dokładnie jest ,czego się spodziewać. A jakbym jechał do piekła?
- Zawsze chciałam zobaczyć piekło – wzruszyła ramionami, uśmiechając się.

- A jakby byli tam źli nieśmiertelni, którzy z chęcią wykupili by takie ślicznotki jak ty? – zapytał, okręcając jeden z jej kosmyków ciemnych włosów wokół swojego palca. – A jakbyś wpadła im w oko, mogą zechcieć Cie wykupić.
- Nie powstrzymałbyś ich?

- Pewnie zależałoby od tego ile by dawali – wzruszył ramionami a dziewczyna kuksnęła go w ramię.

- Nienawidzę Cię – burknęła, śmiejąc się z chłopaka.

Ruby nie odzywała się do Nialla, za to, że porównał ją do Emmy i była w chłodnej bibliotece z Marcelem. 
- Co Ci jest, hej? - z zamyślenia brunetkę wyrwał Marcel, który wpatrywał się w nią od dłuższego czasu. Dziewczyna westchnęła przeciągle, wiedząc, że to ją w końcu czeka. Będzie musiała pożegnać się z przyjaciółmi, chociaż bała się tego cholernie. Od zawsze nienawidziła pożegnań, przerażona była tym, że już nigdy może ich nie zobaczyć. Kiedy tylko pomyślała o spotkaniu z blondynem, żołądek przewracał się jej wielokrotnie. 
- Kochasz go przecież. - powiedział chłopak.
- Wiem, że go kocham i to jest w tym wszystkim najgorsze. 
- To weź, z łaski swojej, się w garść i leć do niego, powiedz mu to, daj mu z liścia, opieprz go i pozamiatane - otworzyła szerzej oczy, dziwiąc się słowom chłopaka. A gdyby jeszcze to było takie proste. 

Sam blondyn był u Louisa i razem dołowali się nawzajem. Zayn był na boisku razem z Casparem i Liamem. Cała trójka próbowała znaleźć sobie dziewczynę. Popisywali się przed wszystkimi. Tak minął przedostatni dzień szkoły. Jak widać, nie najlepiej.


Następnego dnia wszyscy ubrani na biało-czarno stali na Sali gimnastycznej. Wśród uczniów panowała niesamowicie szczęśliwa atmosfera. Jedni umawiali się na spotkania w wakacje, na przykład Caspar i Ruby, a inny marzyli o spokoju od tego całego zgiełku, czyli Olivia. Była jeszcze trzecia grupa; grupa, która czekała na swój wyjazd do Polski. Ponad dziesięciu chłopaków i siedem dziewczyn przygotowywało się do tej właśnie wyprawy szkoleniowej. 
-Mogę prosić o uwagę? – spytał dyrektor, a wszyscy ucichli. – Chciałbym bardzo podziękować wszystkim uczniom. W tym roku byliście naprawdę świetni! – brawa. – Jednak zawiodłem się na jednym z nich. Niallu Horanie, miałeś grać Romea. Ale to nic. Adam cię zastąpił. 
Ruby zakryła usta ręką. Było to takie śmieszne, jak wyczytanie pobożnej staruszki na ambonie, że nie dała nic na mszę. Bynajmniej dla niej.
 -W tym roku postanowiliśmy, że uczniowie kończący trzecią klasę ze średnią co najmniej pięć zero dostaną pięćset funtów za tak dobre wyniki w nauce. Louis otworzył usta. Chłopak miał średnią trzy dwadzieścia pięć. Jego pięści się zacisnęły. - Pieniądze wręczą potem, osobiście. Bądźcie ostrożni w wakacje i do zobaczenia.
Olivia złapała Harrego za dłoń i wyciągnęła poza halę. Było trochę gorąco, ale w taki dzień nikomu to nie przeszkadzało. 
 -Więc… Dziś wyjeżdżamy – mruknął Harry. – Będę tęsknił. 
-Hm… no tak, ale to i tak lepiej niż u Ruby i Nialla – Olivia starała się zachować dobry nastrój, mimo iż miała ochotę płakać. – Pokłócili się jeszcze na Bahamach. 
-Wiem. Nie odzywają się do siebie. No, ale na szczęście my nie jesteśmy nimi – powiedział i pocałował dziewczynę.
 -Ale w sumie to fajny jest ich związek – wtrącił się Zayn, obejmując parę ramionami. – Bez smutków, proszę! Za chwilę jedziemy do kraju, gdzie chłopak w rurkach to pedał, żule spod biedronki, którzy śpiewają to artyści, a wódka to jedyny obowiązek to wódka!
 -Pocieszyłeś mnie – westchnęła Olivia i wyswobodziła się z objęć. – Ja wracam do Kalifornii. 
-Okej, Ruby! Gdzie jesteś?! Gdzie jest Ruby? – spytał Liam wpychając swoją głowę między Zayna, a Harrego. 
-Po co ci ona? – Harry pogłaskał przyjaciela po policzku, a Zayn i Olivia wybuchli śmiechem. 
– To chyba Horan powinien jej szukać. 
-No właśnie chodzi o to, że pomagam jej szukać Niallowi. Boże, tracę ochotę do bycia w związku – westchnął i rozejrzał się. Niall stanął przed nimi w całej swojej okazałości. Miał ręce założone na piersi, a jego mina nie wskazywała na to, że był szczęśliwy. 
-Co? Nie znalazłeś jej? 
-Znalazłem, znalazłem. Żegnała się z Marcelem, a jak poprosiłem ją o rozmowę, to powiedziała, że za chwilę.
 -No, brawo Niall – nie wiadomo skąd pojawił się Lou. – Przez ciebie pali, ignoruje cię, woli Marcela od nas – szatyn poklepał go po plecach. – Co jeszcze? 
 Nikt nie udzielił ustnej odpowiedzi, za to Ruby, niczym kilkuletnie dziecko, wskoczyła na plecy Zaynowi. Pisnęła podekscytowana i oplotła nogami jego biodra.
-Wesołych wakacji, Perrie! – krzyknęła do blondynki, z którą się już dawno pożegnała. – Co tam? 
-Ruby, co ty taka szczęśliwa?
 -Koniec szkoły, Zayn! – krzyknęła Olivia i mocno przytuliła się do swojego chłopaka. - Czujecie to?
- Właśnie nie, kiedy to opijamy? - Ruby poruszyła ochoczo brwiami i przybiła piątkę z Olivią, kiedy dziewczyna się zaśmiała. 
- Caleb! - od odpowiedzi odwiodła ich brunetka, która pisnęła, podskakując. Harry ze zdziwienia odsunął się od dziewczyny a Louis zmrużył oczy. 
- Osz kurwa, jaki on jest przystojny! - krzyknęła Ruby, chwiejąc się na plecach mulata. Widziała kontem oka jak blondyn zaciska szczęka a nozdrza rozchylają się pod wpływem złości. Ups.
- Caaaaaaaaaleb! - usłyszała jak Olivia krzyczy i chwilę potem zauważyła jak jej drobna postać oplata rękami umięśnione ciało przystojniaka. 
- Kto to? - warknął Louis, zakładając ręce na piersi. Harry wyglądał tak samo, tylko tyle, że jedyną rzeczą jaka powstrzymywała go od rzucenia się na przyjaciela Olivii to dłoń Nialla na jego ramieniu. 
 -To Caleb – powiedziała dziewczyna na plecach Malika. – Przystojniejszy niż myślałam – mruknęła. – Cześć, Caleb! – krzyknęła machając do niego jedną ręką. Olivia przyłożyła dłoń do skroni i zrobiła się lekko czerwona. 
-Przepraszam za nią. Nie wiem skąd w niej tyle pewności siebie. To moja przyjaciółka. 
-Och, spokojnie. Lubię otwarte osoby, przecież wiesz – zaśmiał się chłopak. Zayn ścisnął pośladki brunetki, a ta jęknęła cicho zwracając uwagę paczki. 
-No co, on mnie maca po tyłku – poskarżyła się i zeszła. Niall posłał mulatowi wściekłe spojrzenie. Pomiędzy nimi przepchał się pan Olaph.
 -Wszyscy, którzy jadą zbiórka. Policzę was i pożegnacie się z kim tam chcecie. Zayn natychmiast objął Ruby, a Harry podbiegł do Olivii. Niall zacisnął szczękę tak samo jak Louis. Po sekundzie Ruby tuliła się do Liama. Louis prychnął i ruszył gdzieś. Gdy Olivia to zobaczyła pobiegła za nim. 
- Hej, co się dzieję - zapytała nie wiedząc co powiedzieć. Chłopak westchnął i z bółem w oczach spojrzał w jej brązowe tęczówki, jeszcze kilka dni temu mógłby powiedzieć, że jest cała jego. 
- Wyjeżdżam, Olivia - odpowiedział, wzruszając ramionami. Dziewczyna cofnęła się kilka kroków, czując jakby dostała z liścia.
- Jak to WYJEŻDŻASZ? - krzyknęła, wyrzucając ręce w powietrze.
- Trzecia klasa, ostatni rocznik, kojarzysz coś? - wzruszył ramionami i zanim spostrzegł, dziewczyna szlochała mu w ramię, mocno go obejmując. Westchnął, chcąc napawać się tą chwilą. Tak dawno miał ją w ramionach.
- Nie opuszczaj mnie, nas. Przepraszam, Lou, że tak wyszło, przepraszam, ale nie wyjeżdżaj, przyjedz tutaj, nie wiem, nie zdaj, cokolwiek, bądź z nami, rozśmieszaj nas, wkurwiaj nas, po prostu bądź.
- Nie mogę, Oliv, przykro mi. 
- Nie, nie, nie. Nie może tak być - zaciągnęła nosem, przecierając twarz od łez. Chłopak zostawił na jej policzku wydłużony pocałunek, lekko zahaczając koniuszek ust i bez słowa odszedł od dziewczyny, ostatecznie się z nią żegnając. 

Olivia podeszła do Harrego, który mrużył oczy.
-Ty też mnie opuszczasz? - spytała ze łzami w oczach. 
-Wrócę, kochanie - powiedział i pocałował ją napiętnie, lecz pewnie. - Obiecuję.
-Ale... będę tak bardzo tęsknić!
-Zadzwonisz do Ruby i razem się zabawicie - po głowie lokowanego chodziły sprośne myśli, które brunetka od razu połapała.
-Pieprzony zboczeniec! - uderzyła go lekko w ramię. - Ruby jest chyba umówiona na wakacje z Casparem i Marcelem.
-Pff... frajerzy. Ty jesteś najlepsza - znów połączył ich usta. -Lecę, bo mnie zostawią tu.
-Nie obraziłabym się - powiedziała, a chłopaka już nie było.

- Możemy porozmawiać? - zapytał blondyn Ruby, kiedy jakimś cudem zostali tylko we dwójkę.
- Porozmawiać, koń by się uśmiał - warknęła Ruby, próbując się uspokoić.  
- Przepraszam – uniósł jej głowę. – Przepraszam, że jestem takim chujem – powiedział patrząc jej w oczy. – Chciałem dla ciebie jak najlepiej – pogłaskał kciukiem jej policzek. – Ale wyszło źle. Przepraszam za tamto porównanie. Przepraszam, za to, że nie spełniłem twoich oczekiwań. Przepraszam, że pojawiłem się w twoim życiu. - spojrzał w jej tęczówki wypełnione łzami. 
- Jesteś frajerem - powiedziała Ruby.
- Wiem. 
- I idiotą i kretynem i skończonym debilem - dodała.
- To też wiem.
- I tak bardzo Cię nienawidzę, że sprawiłeś, że tak bardzo Cie kocham, palancie - warknęła, przykładając czoło do czoła chłopaka.
Ich usta naprały na siebie w tym samym czasie, co dodało tylko namiętności. Ich wargi poruszały się zgodnie, jakby były tylko do tego stworzone. Ręce brunetki odnalazły włosy chłopaka a Niall przysunął dziewczynę do siebie, trzymając ciasno jej biodra. 
- Kocham Cię - wyszeptał blondyn, kiedy z braku powietrze musieli się od siebie odsunąć. Nie dał szansy na odpowiedź Ruby bo odwrócił się, znikając w tłumie. Ruby stała patrząc z tęsknotą na plecy chłopaka, będąc w całkowitym szoku, czując jeszcze na spuchniętych ustach namiętny pocałunek z chłopakiem.
- Żegnaj - wyszeptała, czując jak jedna pojedyncza łza spłynęła po jej zarumienionym policzku.

Harry klepnął brunetkę po plecach. 
-Pa, Rubie – cmoknął ją po przyjacielsku w policzek i szybko gdzieś pobiegł. Po chwili obie brunetki stały obok siebie. Patrzyły na zgrupowanie. Olivii sączyły się łzy, ale Ruby nie okazywała żadnych emocji. 
-Idziemy? – spytał Caspar. Ruby skinęła głową i oddaliła się z przyjacielem. 
-Wróci – wyszeptał Caleb i objął przyjaciółkę. Oboje patrzyli na znikające osoby. Teleportacja. Po tym zdarzeniu para ruszyła do samochodu, jednak nie było dane tam dotrzeć, bo Olivia zemdlała.



_______________
Cześć! Tutaj Grossa, w sumie napiszę Weronika, bo to wyjątkowa okazja. Hm, bardzo bardzo i to bardzo dziekuję ukochanej Julce, że dałą mi szansę na pisanie tego jakże wspaniałego opowiadania. Byłam bardzo szczęśliwa, że mogłam brać udział w historii Ruby i Olivii i cholernie wdzięczna, że mam takie czytalniczki jak wy. Kocham Was i to bardzo bardzo bardzo x923839045849058304589043 i z ogromnym smutkiem zapraszam do przeczytania notatki Julki, którą znajdziecie poniżej. Suprajs mam nadzieję, że sie udał. Wpadłyśmy nagle na taki pomysł z Julią i tak wyszło. Bardzo byłybyśmy wddzięczne gdyby każdy, ale to każdy kto przeczytał chociaż jeden rozdział tego opwoiadania, skomentował epilog. Bardzo jest mi jednakże smutno, bo nie czułam się hmm docenniana? Nie do końca poczułam sie jak 'w domu'. Czułam się jakbym nie była dla was jakby hmm współtwórcą opowiadania tylko tak na próbę. Niektóre komentarze bardzo poprawiały mi humor i motywowały do dalszego pisania ale niektóre sprawiały że żaliłam się Julce, że nie czuję się dobrze. I tak bardzo bardzo bardzo Was kocham i uwielbiam! I nidgy nie zapomnę. xx


Nie, ja tylko płaczę. Och, tak. Dix-beksa. No to doszłyśmy do końca jednej części naszego opowiadania. Jestem taka dumna. To było niesamowite, ale bez was by się nie udało. Kocham was. No nie będę się rozpisywać. Najważniejszą rzeczą jaką chciałam wam powiedzieć to to, że zawieszamy bloga do odwołania. Powód? Ostatnimi czasy było mało komentarzy, więc proszę, aby teraz każdy skomentował. No i jeszcze zajrzyjcie na dniach, bo Grossa na odejście ma dla was niespodziankę. Liczę, że zrobicie nam tu niespodziankę i napiszecie swoje opinie.  Będę tęsknić xx