10.

            Rozumiecie?! Zaczęliśmy sprzątać tą budę o 7 a skończyliśmy o 10! Jaki luz! Potem Niall jakimś cudem do 15 wykosił tą trawę. W czasie kiedy on kosił my odpoczywaliśmy na placu zabaw. Dyrektor od razu jak to zobaczył wściekł się i kazał nam umyć basen. Nie życzę tego nawet najgorszemu wrogowi. Ohydztwo. W dodatku jestem cała brudna i zmęczona! Kiedy tylko weszłam do pokoju usłyszałam jak woda w łazience się leje. Pewnie Niall bierze prysznic. Kurwa! I jak ja mam to z siebie zmyć? Stałam tak na środku pokoju i czekałam, aż  ten zasrany farbowaniec wylezie. Nagle usłyszałam jak się śmieje. A co się będę męczyć. Po prostu włamię się do jego myśli. Skupiłam się. Jakie fajne majteczki! Ja pierdolę!  O czym on mówi? Uhu! Czy to stringi? Boże… moje pranie! Miałam je rano rozwiesić! Jaka ja jestem głupia! Biały staniczek, oh! Niewiele myśląc podeszłam do drzwi i zapukałam by nie zachowywać się jak jakaś wariatka z lasu.

-Proszę! – usłyszałam.

            Nacisnęłam klamkę. Tak jak się domyśliłam, Niall rozwieszał pranie.

-Co ci się stało? – spytał podchodząc bliżej.

-Myłam basen.

            Horan wybuchł niekontrolowanym śmiechem.

-To się myj!

            Chciałam jeszcze o coś zapytać, ale blondyn wyszedł. Weszłam pod prysznic. Musiałam to z siebie zmyć. Kiedy już to zrobiłam wysuszyłam włosy. Nie chciało mi się ich prostować. Owinięta ręcznikiem wyszłam z łazienki. Jak zobaczyłam w co ubrany był Niall osłupiałam. Miał na sobie białą koszulę i czarne dżinsy. Wyglądał cholernie seksownie.

-Idziesz gdzieś? – zapytałam niby od niechcenia.

-My idziemy.

            Podeszłam do szafy.

-Coś ci się chyba pomyliło.

-Nie. Jeszcze nie ma 20.

            Odwróciłam się.

-A co to ma do tego czy z tobą idę?

            Chłopak pokręcił głową.

-Jeszcze jesteś moja.

            A! To o to chodzi! Jeszcze nie minęło 24 godziny.

-Powiesz mi chociaż gdzie idziemy?

-Uzyskałem pozwolenie od wicedyrektora i mogę cię zabrać na miasto! Czekam na korytarzu, mała – puścił mi oczko i wyszedł.

            Chwilę zastanowiłam się nad wyborem ciuchów. Postanowiłam, że nie będę zakładać sukienki, tylko coś uniwersalnego. Zdecydowałam się na mój ulubiony zestaw. Zrobiłam standardowy makijaż, czyli fluid, błyszczyk i tusz do rzęs. Do torebki włożyłam telefon, portfel i kilka innych dupereli. Gotowa wyszłam. Niall dzielnie czekał na mnie.

-Ehem… - odchrząknęłam.

            Chłopak odwrócił się. Przyjrzał mi się uważnie. Łobuzerski uśmiech wstąpił na jego twarzyczkę. Chyba nie chcę wiedzieć co on myśli.

***

            Szliśmy przez jakiś park. Było grubo po 18 i już się ściemniało. Dobrze, że były tu lampy. Niall mocno trzymał mnie za rękę. Z jednej strony było to romantyczne, ale i krępujące. Do tej pory rozmawialiśmy o szkole i uczniach.

-Masz brata, prawda? – spytał blondyn.

-Tak. Nazywa się Heath. A ty brata i Melodie?

-Haha… tak. Greg jest najstarszy. Ma 26 lat i żonę.

-To urocze!

-Co?

-Miłość! Znalazł tą jedyną i chce spędzić z nią resztę życia.

            Horan zaśmiał się.

-Nie wiedziałem, że z ciebie taka romantyczka.

-Czasem mi coś odwala.

-Jesteś głodna?

            Pokiwałam przecząco głową.

-Ale z chęcią napiłabym się kawy.

-To chodź!

            Kolega pociągnął mnie za rękę w kierunku jakiejś kawiarenki. Weszliśmy tam. Nie było dużego tłumu. Podeszliśmy do lady, za którą stała urocza kobieta po 40.

-Co podać? – zapytała z uśmiechem.

-E… małą czarną dla mnie i Latte dla mojej towarzyszki – powiedział wyciągając portfel.

            Chciałam się odezwać, ale surowe spojrzenie Nialla rozkazało mi milczeć. Po chwili dostaliśmy naszą kawę i ruszyliśmy na dalszy spacer.

-Musimy sobie coś wyjaśnić.

            Oho… zaczyna się poważna kłótnia. Ton głosu blond włos ego idealnie na to wskazywał.

-To ja cię zaprosiłem i to ja będę za ciebie płacił. Nawet nie waż się przy mnie wyjmować portfel.

            Osłupiałam. Po chwili tylko pokiwałam głową i upiłam łyk kawy.  Wznowiliśmy spacer. Bądźmy szczerzy… czułam, że ktoś nas obserwuje. Kiedy się odwracałam nikogo nie było. Niall wzmocnił uścisk i zaczął się nerwowo rozglądać.

-Co się stało? – spytałam szeptem.

-N… nic – odpowiedział lekko zdenerwowany.

            Poczułam zapach palonego metalu. Odwróciłam się by sprawdzić czy coś za nami się nie pali. I to był błąd. Kilka metrów za nami był czarny duch. Albo cień. Pochylał się nad jakąś dziewczyną. Nagle przypomniała mi się saga o Harrym Potterze. Tam też były takie stwory, dementorzy. On wyciągał z niej życie.

-Niall – szepnęłam.

            Blondyn odwrócił się. Jak tylko zobaczył co się dzieje puścił moją rękę i rzucił się na istotę. Urósł w moich oczach ogromnie. Podczas kiedy Niall walczył z wrogiem ja podbiegłam do dziewczyny, którą okazała się Melodie. Uklęknęłam przy niej.

-Hej, mała. Obudź się – pogłaskałam ją po czole.

            W moich oczach pojawiły się łzy. Mimo iż znam ją od dwóch miesięcy to pokochałam ją jak siostrę. Kiedy wszyscy odwrócili się ode mnie ona została.

-Proszę – wyszeptałam.

            Wstałam. Horan nadal siłował się z dementorem. Podbiegłam do nich.

-Zabiłeś ją! – krzyknęłam do czarnego stworzenia.

            Nagle uzbierała się we mnie ogromna energia. Bardzo chciałam, aby wszystko uleciało, ponieważ to bardzo bolało. W pewnym momencie stworzyłam w rękach kulę ze światła i po prostu rzuciłam nią w stwora, który wyglądał na zdziwionego. Po pewnym czasie od uderzenia rozpłynął się w przestrzeni. Zamiast jego pojawiła się Elizabeth.

-Gratuluję, droga panno. Właśnie osiągnęłaś pierwszy etap. Powodzenia w dalszej walcie.

            Zniknęła tak szybko jak się pojawiła. Kiedy się odwróciłam blondyn klęczał przy siostrze.

-Mel! Obudź się! – krzyczał.

            Podeszłam do niego. Położyłam dłoń na jego ramieniu. Chciałam powiedzieć, że należy ją zawieść do szpitala, jednak nie było mi to dane.

-Musimy zadzwonić do szkoły. Ona nie żyje.

            W moim gardle stanęła wielka gula. Melodie nie żyje. Dlaczego?

♫♫♫

Od autorki: Dobra, macie następny. Scena mordu przez dementora – jest. Nie wiem co mi przyszło na myśl z tą sceną. Liczę, że wam się spodoba. Macie pomysł co może być dalej? Piszcie w komentarzach!

 10 komentarzy = next :)