35. Olivia I CZEŚĆ!

Kocham mnie. On mnie kocha. On mnie kurwa kocha.
- Co? – wyszeptuję, kiedy jego usta oddalają się na kilka centymetrów. Nasze oddechy nadal się mieszają kiedy jego dłonie błądzą po moich plecach.
- Kocham Cię, Olivio Hult, odkąd pierwszy raz Cie zobaczyłem – mówi mi, a ja przkręcam glowę w bok.

- Nieprawda.
- Dlaczego tak uważasz?
- No nie wiem, może dlatego, że od samego początku byłeś dla mnie niemiły i chamski? – podnoszę brwi do góry, a chłopakowi wyraźnie robi się głupio. Uśmiecham się i obejmuję go ramionami. Zażenowany unosi do góry głowę ale i tak unika mojego wzroku.

- Ja-ja przepraszam – zagryza wargę a mi robi się słabo. I to nie dlatego, że podobno przez sześć dni byłam nieprzytomna ale dlatego że największy szkolny bad-ass właśnie się czerwieni i jest mu głupio. Ocieram swoje dłonie o jego policzki i lekko muskam jego usta. Mówcie co chcecie. Możecie mnie wyzywać od łatwo zakochujących się, zdradzających suk. Ale postawcie się w mojej sytuacji. W sytuacji, w której dwaj niesamowici faceci mówią, że są w Tobie zakochani a ty musisz wybrać jednego z nich, bo oby dwóch darzysz uczuciami.

- Olivia?

- Co?
- Zamyśliłaś się – zachichotał, puszczając mi oczko. Zaczęliśmy wychodzić z morskiej wody.
- O czym myślałaś? – zapytał, kiedy wyszłam już na brzeg. Usiadłam na piachu i oczekując na suche ciało, zamknęłam oczy. To jedna z mocy syreny, zawsze kiedy wyjdziesz z kąpieli w ciągu kilku chwil stajesz się całkowicie sucha.
- O Tobie – przyznaję się a usta chłopaka wykrzywiają się w łobuzerskim uśmieszku – I Louisie – dodałam a Harry przewrócił oczami. Położył się na piachu koło mnie, wyciągając jak jakiś chomik. – O nas – jęknął zniesmaczony, zakładając ręce za głowę. Wyglądał na takiego małego, słodkiego chłopczyka że nie zawahałam się chwili dłużej i chwyciłam jego policzki w moje dłonie. Chłopak jęknął ponownie, próbując mnie odtrącić, ale przesunęłam się wystarczająco, żeby leżeć na jego ciele. Nogami przytrzymałam jego dolną partię ciała a palce nadal wpychałam w jego dołeczki w policzkach.

- Cholera, Olivia, schodź ze mnie – jęknął, kręcąc głową.

- Ale masz takie słodkie dołeczki! – również jęknęłam – chociaż są wadą genetyczną – uśmiechnęłam się, kiedy chłopak w końcu odpuścił i przeniósł dłonie na moje plecy, lekko je masując.

- Zadowolona? – zapytał, kiedy nadal dotykałam palcami jego policzków. Pokręciłam głową uciszając go.

- Uśmiechnij się.

- Co?

- No uśmiechnij się, bo bez tego nie widać dołeczków.

- A – ścisnął usta w prostą linijkę i uniósł w rozbawieniu brwi. Fuknęłam, kręcąc się, niezdarnie poprawiając swoją pozycję. Objął moje biodra, zmuszając mnie to jednej pozycji. Uśmiechnęłam się podziwiając idealne zarysy chłopaka. Mocno zaciśnięta szczęka, która rozluźniła się kiedy spojrzał mi w oczy.

- Co teraz będzie? – zapytał od razu poważniejąc. Przełknęłam ślinę i zsunęłam się z jego ciała. Podciągnęłam kolana do piersi, wpatrując się w horyzont. Westchnęłam, najchętniej nie udzielając odpowiedzi na to głupie pytanie. Nie mam zielonego pojęcia, Harry.
- A mogę Ci odpowiedzieć później? – dźwignęłam brwi, błagając o pozytywną odpowiedź. Lekkie skinienie głowy, no dawaj Harry. Spojrzał na mnie wymownie a ja jęknęłam.
- Nie wiem – wzruszyłam ramionami, przesypując piasek z jednej ręki do drugiej. – Boję się spotkać Louisa – przyznałam szczerze a chłopak otulił mnie ramieniem. – Harry, kocham go – wyszeptałam, czując napływające łzy do oczu. W tej chwili chłopak zamarł i całkowicie znieruchomiał. Zamknęłam oczy, zaciskając powieki. Wiem, że stąpam po cienkim lodzie, ale nie chcę go okłamywać, szczególnie dla tego, że jest dla mnie bardzo ważną osobą i cholernie mi na nim zależy.
Przełknął ślinę i przeczesując włosy zabrał ramię z moich pleców. Poczułam jakby psychicznie wbił mi nóż w plecy, ale tylko westchnęłam, trzymając emocje na wodzach.

- Nie zakończysz tego? – zapytał drżącym głosem, unikając mojego wzroku. Próbowałam złapać go za rękę ale wstał. Przymknęłam powieki i bez jakiejkolwiek gracji również podniosłam się z piasku.

- Harry, dobrze wiesz, że to dla mnie trudne.
- Ale całowanie się ze mną to już, kurwa, nie było trudne! – warknął a ja zaniemówiłam.

- Nie wiem co o tym myśleć…

- Aha. Czyli wtedy jak mi mówiłaś, że się we mnie zakochałaś to też nie wiedziałaś co myślisz? Ja pierdole – przetarł swoje czoło i zrobił krok w tył. Przygryzłam wargę, widząc jak zamazuje mi się obraz. Pieprzone łzy.
- Mówiłam prawdę Harry – wyszeptałam, nie ufając własnemu głosowi.

- Jasne – prychnął – Kochasz Louisa. Louis. Louis. Louis. To on jest twoim chłopakiem – warknął a ja poczułam jakby wkładał swoją wielką dłoń do mojej klatki piersiowej i wyrwał bezdusznie jeden z bardzo ważnych narządów odpowiadających za moje uczucia do niego tak zwanego sercem. – Nie ja. Nie Harry, który jest dla Ciebie okropny, chamski, agresywny – splunął, wbijając we mnie swój wzrok.
- Harry! – krzyknęłam, próbując zatrzymać chłopaka. – Przestań.

- Mam przestać tak? Przestać się starać! Okej! I tak przecież nie mam prawa żeby się wtrącać w twoje życie, masz, kurwa, racje – splunął a ja zadrżałam. Harry, Harry w którym się zakochałam, proszę wróć.
- Harry, to nie tak…

- A jak, Olivia!? Najpierw mnie całujesz, wyznajesz miłość, mówisz że czujesz to samo co ja a potem pierdolisz, że kochasz Louisa i to z nim jesteś! – warknął, wyrzucając ręce w powietrze – Bo to przecież on siedział całe pieprzone sześć dni przy Tobie, błagając tego na górze, żebyś się obudziła! A ja zabawiałem się wtedy z Emmą! – po moim policzku spłynęła łez a ja poczułam, że robi mi się cholernie słabo. Zasłużyłaś na to, teraz wypij to co naważyłaś. Karciła mnie podświadomość, wywołując jeszcze większy ból.
- Harry, błagam.

- O co? A jasne, pewnie o to, żebym przestał i był taki jak chcesz. Sorry, kochanie, ale nie będę się dla Ciebie zmieniał – splunął i zostawiając mnie w kompletnej pustce z samą sobą, odszedł w stronę szałasu.
Sama tego chciałaś.
*
- Olivia, gotowa? – Ruby lekko szturchnęła moje ramię. Potaknęłam i ostatni raz spojrzałam na otoczenie. Przyjaciółka wspomniała coś o nowym odkryciu Zayna i zaraz całą grupą wybieramy się w tajemnicze miejsce. Od kłótni z Harrym nie spotkałam ani jego ani Louisa i szczerze bardzo mi z tym dobrze. Z chęcią wyjechałabym w jakieś odludzie i zamieszkała w drewnianej chatce nieopodal brzozowego lasku.
Hej, zawsze można pomarzyć.
Opuściłam namiot i skierowałam się w stronę Ruby. Szliśmy grupą, ale Harry, Zayn i Caspar ruszyli przodem. Niall z Ruby, oboje przytuleni do siebie, spacerowali brzegiem morza a Liam wyraźnie olewał Emmę, która próbowała go chyba zabajerować. Louis niepewnie do mnie podszedł. Był to pierwszy raz od kiedy się rozbudziłam.

Spojrzałam w błękit jego oczu i od razu moje serce zakołatało. Pieprzone uczucia.
- Siemka, maleńka – wyszeptał i z pytaniem w tęczówkach delikatnie wzruszył ramionami. Harry dał mi jasno do zrozumienia, że nie obchodzi go taka suka jak ja, w czym miał całkowitą rację. Ani Louis ani Harry na mnie nie zasługują, taka prawda.
- Louis, przepraszam – wyjąkałam, kiedy łez spłynęła po moim policzku.

- Cii, spokojnie – objął mnie ramieniem, kiedy nadal szliśmy za mulatem, który wygadywał coś o cudzie.
- Nie zasługujesz na mnie – wychrypiałam, pociągając nosem. Pstryknął mnie w niego chwilę potem i pomachał głową.

- Nikt na Ciebie nie zasługuje Olivia. Jesteś idealna – mruknął a mnie zrobiło się jeszcze gorzej.

- Nie, Louis. Ja-ja zakochałam się w Harrym. Czuję coś do niego tak samo jak do Ciebie – wyjąkałam, a Louis odwrotnie jak to zrobiła Hazza – przytulił mnie jeszcze bardziej do swojego ciepłego ciała.

- Wiem, spokojnie, wszystko będzie dobrze – ucałował moją głowę i kiedy już miałam odpowiedzieć, przede mną ukazała się ogromna, nowoczesna budowla. Zatkało mnie, kiedy Niall i Emma krzyknęli. Hotel. Prawdziwy, pieprzony hotel.
Wielki napis Horan’s Hotel widniał na budynku a zaraz pod nim rozciągały się wielkie schody. Niall od razu wbiegł po nich i wbił do środka niczym petarda.
Wszyscy pobiegliśmy za nim, wchodząc do przyjaznego lobby. Krem i ecru jako kolory ścian kontrastowały z ciemnymi meblami. Aniołek rozmawiał o czymś z recepcjonistką i chwilę potem podszedł do nas, obejmując Ruby. Słodycze.
- Mam cztery klucze, z czego ja biorę jeden i zabieram ze sobą Ruby. Macie do dyspozycji jeden wielki apartament z trzema sypialniami. Jedna z podwójnym łóżkiem – tutaj spojrzał wymownie w moim kierunku ale przygryzł wargę, zastanawiając się na jakiego chłopaka spojrzeć. No zajebiście! – a reszta pojedyncze łóżka – wyjaśniła, rzucając w Harrego kluczami. Nie miałam jaj, żeby unieść wzrok, dlatego rozglądałam się niemrawo po otoczeniu. Nasz mały Horanek jest chyba miliarderem i to nie żartuje.
- Dobra, to ja biorę sypialnię z Olivię – odezwał się loczek, kiedy blondyn złapał Ruby pod ramię, oddalając się od nas.
- Co? – wypowiedziałam równo z Louisem, powiększając rozmiar swoich oczu.
- No miałem z Tobą szałas, to oczywiste że chce mieć z Tobą pokój – wzruszyła ramionami, przewracając kluczami w dłoni. Skierował się w stronę windy a ja do niego podbiegłam. Złapałam jego umięśnione ramięi z trudem przekręciłam go w moją stronę.

- Co?

- Chcesz- chcesz mieć ze mną pokój? – zapytałam głupio, przygryzając wargę.

- Oczywiście, że chcę. To, że ty nie potrafisz się zdecydować to nie zmienia moich uczuć do Ciebie – powiedział patrząc się ponad moje ramię. Auć.
- Harry, już podjęłam decyzję – wypluwam, próbując zwrócić na niego swoją uwagę.

- Tak? Doprawdy? Widzę po tym jak chętnie chcesz mieć ze mną pokój – warknął, wciskając guzik od windy.

- Harry! – krzyknęłam, czując wzrastającą złość.

- Co, Olivia?
- Kocham Cie popierdoleńcu i marzę o tej wspólnej nocy jak o niczym innym! – nie spuszczam z jego zielonych tęczówek oczy dopóki on nie uśmiecha się cwaniacko i całuje mój policzek.

- Dziękuję – szepczę i wskazuję, żebym weszła do metalowego pudełka, który wozi ludzi w tą i z powrotem.

- Spodoba Ci się ta noc, obiecuję. – mówi a jego głos przesiąknięty jest namiętnością, pożądaniem i miłością.
Będzie ciekawie.

___

Jutro w godzinach 20-21 II część rozdziału.
Nie sprawdzony.